•love memory• [บันทึก(รัก) นักเรียนฝึกงาน(พยาบาล)]

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อความบังเอิญทำให้เธอ

ต้องไปฝึกงานที่โรงพยาบาล และความบังเอิญ

ทำให้เขาต้องเขาโรงพยาบาล พรหมลิขิตโอกาศ

ให้เธอได้รักเขาอีกครั้ง แล้วครั้งนี้เธอจะทำได้ดี

แค่ไหน รักที่เคยล้มเหลว จะสำเร็วหรือไม่ 

โปรดติดตามค่ะ!

เนื้อเรื่อง

“ยู!~ จะไม่ไปเป็นเพื่อนจริงๆหรอ แค่ไม่กี่วันเองนะ” เสียงไข่มุกดังง๊องแง๊ง อยู่ข้างหูตั้งแต่เช้าแล้ว

“ไม่ ก็คือไม่! ฉัน-ขี้-เกียจ! เข้าใจไหม” ฉันก็ยังคงยืนกรานเช่นเดิมตั้งแต่เมื่อเช้าเช่นกัน

“การฝึกงานที่โรงพยาบาลจะทำให้แกรู้ว่าแกชอบอะไรไงเล่า! แกก็ยังไม่รู้นี่ว่าอยากเรียนอะไรน่ะ”

“แล้วใครบอกว่าฉันไม่รู้ว่าอยากเรียนอะไร ฉันรู้แล้วแต่ว่าเรียนไม่ได้ต่างหากเล่า!” ฉันรู้ว่าฉันชอบวาดรูป ชอบออกแบบ แต่ฉันไม่ได้เก่งถึงขนาดว่าถ้าตัดสินใจเรียนแล้ว จบมาจะมีงานทำ อีกอย่างบานฉันไม่ได้ร่ำรวยอย่างใครเขาด้วย

และก็ใช่ว่าอาชีพด้านวิทยาศาสตร์เป็นทางเลือกที่ดี แต่ว่าปิดเทอมก็ต้องพักผ่อนไม่ใช่รึไง ทำไมต้องไปทำงานด้วย อีกอย่างถ้าทำแล้วได้เงินก็ว่าไปอย่าง

“ก็นั่นแหละ ไปเถอะน่า นะ!”

“นี่มุก แกมาเซ้าซี้ตั้งแต่เช้า คำตอบของฉันก็ยังเหมือนเดิม เลิกพูกเหอะน่า!” ฉันว่าแล้วเอาไอพอดขึ้นมาฟัง เพื่อให้เสียงเพลงบดบังเสียงแปดหลอดของเพื่อนสาว

“แกใจร้ายมาก ไอ้ยูกิ!!!” แต่เสียงมันก็ลอดเข้ามาจนได้

“แล้วแกจะไปไหนน่ะ”

“ไปลงชื่อฝึกงานที่ห้องแนะแนว!”

“ให้ฉันไปส่งมั๊ยจ๊ะ?” ฉันแกล้งถาม

“ไม่ต้องจ้ะ!!” แล้วไข่มุกก็สะบัดหน้าเดินไป รอดตัวไป ในที่สุดไข่มุกก็เลิกตอแยซะที

ตั้งแต่เมื่อตอนเข้าแถวตอนเช้า ที่อาจารย์แนะแนวมาประกาศว่าวันนี้รับสมัครนักเรียนที่จะไปฝึกงานที่โรงพยาบาล ไข่มุกก็กระดี๊กระด๊าว่าอยากไป

‘อ๊าย!~ ดีจังเลย ฉันอยากไปตั้งแต่ตอนอยู่ม.4 แล้ว ปิดเทอมนี้เราไปด้วยกันนะไข่มุก เด็กม.5 อย่างเราต้องดูโลกกว้างกันแล้ว~’

ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้ฉันเป็นเด็กม.5 โรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง ในประเทศไทยนี่แหละ และอีกไม่ถึง 2อาทิตย์ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ฉันคิดว่าปิดเทอมจะไปทำงานตามร้านเช่าวีซีดี แถวบ้านหาเงินซื้อของตอนเปิดเทอมสักหน่อย แต่นี่พี่ที่ร้านก็ยังไม่ติดต่อมาเลย ไม่รู้ว่าทำไมติดต่อช้าจัง

“ยูกิ~ กลับบ้านกันเถอะ ^^” อ่า...เกิดอะไรขึ้นที่ห้องแนะแนวหรอ ไข่มุกทำไมทำหน้าบานกลับมาอย่างนั้นล่ะ

“มุก? แก...ไปเจออะไรมาหรอ”

“เจออะไร๊? ไม่ได้เจออะไรเลย”

“ทำไมแกอารมณ์ดีจังล่ะ เมื่อกี้ยังเหมือนงอนๆ ฉันอยู่ด้วยซ้ำ”

“ความลับย่ะ ฉันไม่บอกแกหรอก คิกๆ” เออ...นะ เอาเข้าไปสิวะเพื่อนตู!

ก่อนแยกกันกลับบ้าน ยัยไข่มุกก็ยังทำหน้าระรื่นไม่เลิก แถมไม่พอรู้สึกจะทำสายตากรุ้มกริ่มใส่ฉันอีก ไม่ใช่ว่าไปทำอะไรแผลงๆ ไว้หรอกนะ

ตึ๊งตึ่ง! มีคนมาทักฉันในเอ็มฯ ฉันเองไม่ได้ออนเอ็มนานมากแล้วแต่วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้อยากออนนัก แล้วพอออนปุ๊บ ก็มีคนมาทักปั๊บ!

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: ดีคับ ^^

ปิดปรับปรุงค่ะ!! Say: ดีค่ะ...

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: สบายดีมั๊ย

ปิดปรับปรุงค่ะ!! Say: สบายดี ว่าแต่นี่ครัยหรอ?

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: พี่เอง! จำไม่ได้หรอ พี่โอบเอง

พี่โอบหรอ พี่เขาไม่ได้ออนนานแล้วนี่นา ก็ตั้งแต่พี่เขามีแฟน เขาก็ไม่ยอมออน และนั่นก็เป็นเหตุผลให้ฉันไม่ออนด้วยเหมือนกัน

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: เงียบ...

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: จำพี่ไม่ได้หรอ

ปิดปรับปรุงค่ะ!! Say: จำได้ค่ะ แล้วนี่พี่ทำไรอยู่คะ

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: รอแฟนพี่อยู่น่ะ  เรียนพยาบาลนี่เรียนหนักนะ ป่านนี้ยังไม่เลิกเลย

ปิดปรับปรุงค่ะ!! Say: หรอคะ แหะๆ

แฟนพี่อีกแล้ว เมื่อไหร่ก็แฟนพี่ตลอดเลย ทั้งๆ ที่พี่เองก็รู้ว่าฉันคิดยังไง แต่พี่ก็ยังมาตอกย้ำ

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: ปิดเทอมไปเที่ยวไหน

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: พี่ว่าจะไปหัวหิน ตอนแรกว่าจะไปกับเพื่อน ตอนนี้มีหวานเพิ่มเข้ามาในโปรแกรมด้วยแล้ว 55

 ปิดปรับปรุงค่ะ!! Say: ไหนว่าชวนยูไปไง

ถ้าเธอคือรักแท้ Say: อ้าวหรอ!~ 55 พี่ลืมไปแล้วนะเนี่ย

ทั้งๆ ที่ก่อนที่พี่จะมีพี่หวาน พี่ก็เคยชวนฉัน พี่ก็คุยกับฉันตลอด และพี่ก็ทำท่าเหมือนจะชอบฉันด้วย แต่ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ

ความน้อยใจที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน พรั่งพรูออกมาเป็นน้ำตา ฉันรีบปิดคอมแล้วเข้านอนทันที ไม่รู้ว่าทำไมแค่คุยเอ็มเอสเอ็น กับผู้ชายคนนี้แค่ไม่กี่เดือนฉันถึงได้รู้สึกลึกซึ้งขนาดนี้ไปได้

พี่โอบเคยเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน ฉันชอบพี่เขามาตั้งแต่อยู่ม.4 แต่นั่นฉันมั่นใจว่าแค่ชอบจริงๆ เท่านั้น และแน่นอนว่า มันเป็นความรู้สึกที่พร้อมจางหายได้ทุกเมื่อ

และเพราะฉันคิดว่า มันจะไม่มากไปกว่านั้นฉัน ก็แค่ลองเขาไปใกล้พี่เขาทีละนิด เม้นไฮไฟว์ ถามอีเมลล์ แอดเมลล์ และแชทกัน ไม่มีโอกาสได้คุยโทรศัพท์ด้วยซ้ำ

แต่มันก็เป็นเพราะฉันเองที่ทำตัวเป็นกุลสตรีเกินไป ที่เขาขอเบอร์แล้วทำเป็นไม่ให้ อขาเลยไปมีแฟนเป็นรุ่นพี่ปีสามที่เรียนพยาบาล มหาวิทยาลัยเดียวกันซะเลย เฮ้อ~ ช่วยไม่ได้จริงๆ...

ฉันว่าแล้วว่าเมื่อวานไอ้ไข่มุกทำไมถึงได้ทำหน้าเปรมปรดานักหนา ที่แท้ก็เพราะมันใส่ชื่อฉันเขาไปในใบลงชื่อนักเรียนฝึกงานด้วยนี่เอง

และแน่นอนว่าฉันก็ต้องได้ไปฝึกงานน่ะสิ!! ให้ตายแล้วครุแนะแนวก็ทำอะไรเร็วเป็นบ้าเลย ยังไม่ทันไรก็ส่งรายชื่อให้กับโรงพยาบาลไปแล้ว โอ้วว !! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!

“ยูกิ!! ขอทาน่า อย่าโกรธนานสิ!”

“นี่แกพรากชีวิตสงบสุขตอนปิดเทอมของฉันไปนะไข่มุก ตั้งสองอาทิตย์เชียวนะเว้ย!!”

“ฝึกประสบการณ์น่ะ ท่องไว้ ฝึกประสบการณ์”

“งั้นแกก็ช่วยท่องไว้ว่า ฉัน-ไม่-ต้อง-การ-ประ-สบ-การณ์ เว้ย!!”

“โธ่!~ ยูก็ช่วยๆกันหน่อยเหอะน่านะ”

“แล้วจะทำไงได้ล่ะ!! แล้วงานที่ร้านวีซีดีล่ะเนี่ย!? จะทำไง”

“ไปขอยกเลิกพี่เค้าก็ได้เดี๋ยวฉันช่วยพูดนะ”

“มุก...เมื่อวานฉันคุยกับพี่โอบด้วยอ่ะ”

“ฮะ!! จริงหรอ? แกจะคุยอีกทำไมวะ ตัดใจน่ะตัดใจ!!”

“ฉันก็ไม่รู้! ทุกทีพี่เขาเลิกออนไปตั้งนานแล้วนี่”

“แล้วว่าไงมั่งล่ะ”

“ก็เหมือนเดิมว่ะ...พี่ถึงแต่แฟนอยู่นั่นแหละ”

“ร้องไห้รึเปล่า...แกน่ะ”

“ถามมาได้!! ก็แน่ล่ะสิ” จะไปเหลือหรอ

และแล้วเวลาแห่งความน่าเบื่อก็มาจนได้ ถึงเวลาฝึกงานแล้ว

วันแรกของการฝึกงาน(ที่โรงพยาบาลเอกชน) พวกนักเรียนหลายโรงเรียนมาก มาอยู่หน้าห้องฝ่ายบุคคลแต่เช้า จนที่นี่ดูวุ่นวายไปหมด แน่นอนว่าจากเดิมที่น่าเบื่ออยู่แล้ว นี่ทำให้มันดูน่าเบื่อไปใหญ่เลยล่ะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว!!

หลังจาก ระฆังบอกเวลาแปดโมงเช้า (ย้ำว่ามันคือระฆังจริงๆ ไฮโซมากขอบอก) พี่ที่ฝ่ายบุคคลถึงออกจากห้องมาบอกกฎระเบียบของโรงพยาบาล (แล้วพี่จะให้แหกขี้ตามาก่อนแปดโมงทำไมค(ว)ะ)

กฎระเบียบที่ว่าคือ ห้ามเถียงคนไข้ ระวังอย่าให้งานผิดพลาด ห้ามเล่นกันในเวลางาน บลาๆๆ แล้วหลังจากนั้นฉันกับยัยไข่มุกก็โดนพาไปที่แผนกคัดกรองผู้ป่วยนอก หรือว่าที่นี่เรียกว่า OPD นั่นเองค่ะ (ว่าแต่ที่อื่นเรียกแบบนี้รึเปล่าคะ?)

หลังจากแนะนำตัวกับพี่ๆ พยาบาล แล้ว ฉันกับไข่มุกก็ได้เดินสำรวจแผนกต่างๆของโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็น ห้อง LAB ห้อง X-ray ห้องยา ห้องวัสดุ ศูนย์สุขภาพ ศูนย์กายภาพบำบัด ห้องผ่าตัดเล็ก ห้องผ่าตัดใหญ่ หวอด (หวอด ก็คือ ห้องผู้ป่วยสามัญ หรือห้องรวมนั่นเอง) แล้วหลังจากนั้นฉันก็จำไม่ได้แล้วล่ะ และตลอดเวลาที่เดินสำรวจโรงพยาบาล ฉันเดินขึ้นบันไดตลอดเลย นั่นทำให้รู้ว่าพนักงานโรงพยาบาลที่นี่ ถ้าไม่มีคนไข้ไปด้วยห้ามข้นลิฟต์เด็ดขาด

หลังจากเดินสำรวจแล้ว พี่หัวหน้าพยาบาลก็มาแนะนำงาน งานของที่นี่คือการส่งเอกสาร ตรวจ OPD การ์ดของคนไข้นัด [OPD Card หมายถึง ประวัติการรักษาของคนที่เคยมารักษาก่อหน้านั้น] พาคนไข้ไปส่งแผนกอื่นๆ คอยกรอกใบซักประวัติคนไข้ เช่น ความดันโลหิต น้ำหนัก อาการเบื้องต้น ต่างๆนาๆ

แต่ที่สำคัญที่สุด แผนกนี้ยืนตลอด จะได้นั่งก็ต่อเมื่อคนไข้น้อยมากๆเท่านั้น และแน่นอนว่าตลอดทั้งวันฉันก็ยืนตลอด ให้ตายสิ สุขภาพคนไทยแย่ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย TOT

TOT

แล้วช่วงเวลาอนโหดร้ายของวันนี้ก็หมดลง หลังจากกลับถึงบ้านฉันแทบสลบเลยที่เดียว จะบ้าตายพี่ๆ ไม่เหนื่อยบ้างเลยหรอเนี่ย ฮือๆ ไม่อยากทำแล้วอ๊า!!!

แต่กลังจากทำงานมาได้ 2 วันฉันก็เริ่มชินแล้วล่ะ ฮือๆ แต่ก็ยังขี้เกียจอยุ่ดีแหละ

“น้องนักเรียน! ส่งคนไข้ให้พี่คนนึงจ้ะ”

“ค่า~” ถึงตาฉันอีกแล้ว ถึงตาฉันทีไรได้ไปไกลทุกทีเลย

“ไปส่งที่หวอดคนไข้พิเศษชั้น 5 นะจ๊ะ”

“ค่ะ” ฉันไม่ชอบขึ้นลิฟต์เลยให้ตายสิ!!

“คุณ โอบกิจ วรานนท์ค่ะ!” เดี๋ยวก่อนนะ คนไข้ชื่ออะไรนะ!!

“น้องนักเรียนเข็นล้อน๊ะจ๊ะ”

“คะ? ค่ะ!”

โอบกิจ วรานนท์ นั่นมันพี่โอบชัดๆ สภาพพี่เขาตอนนี้ ขาใส่เฝือก 2ข้าง หน้าตาโทรมดูไม่ได้เลยล่ะ แต่ก็ยังเก๊กไม่เลิก ดูแว่นกันแดดที่นั่นสิ ในโรงพยาบาลมีแดดที่ไหนกันล่ะ!

เพราะแว่นกันแดดที่ใส่อยู่ทำให้มองไม่เห็น ว่าพี่เขาได้มองฉันอยู่หรือเปล่าฉันเลยไม่ได้พูดอะไรนอกจาก เดินไปเข็นรถของพี่เขาอย่างช่วยไม่ได้

•ในลิฟต์•

ไม่มีใครเข้ามาในลิฟต์ด้วยเลย ตอนนี้ในลิฟต์มีแค่ฉันกับพี่เขาเท่านั้น

“ยูกิ...จะไม่ทักพี่เลยหรอ”

“ฮะ...อ๋อ หวัดดีค่ะ”

“ไม่อยากพูดกับพี่หรอ...หรือว่ารังเกียจ” พูดแบบนั้น หมายความว่าไงหรอ

“เปล่า...ไม่รู้สิ”

“งั้นทำไมไม่ทักล่ะ”

“ครั้งก่อนตอนเจอกันหน้าห้าง พี่เองก็ไม่ทักฉันไม่ใช่หรอ”

“มันไม่เหมือนกันนั่นพี่มากับแฟน”

“ฮะ...หมาย ติ๊ง!” ถึงแล้ว ทำไมเร็วจังเลยล่ะ

“คืนนี้พี่โทรหาได้มั๊ย”

“แล้วแฟนพี่ล่ะ”

“เลิกกันแล้ว...พี่”

“ถึงแล้วค่ะ!” ฉันส่ง OPD Card ให้พี่พยาบาล แล้วเดินออกมา หน้าตาจะไหลอีกแล้ว ที่พี่พูดหมายความว่าไงกัน ก็นั่นพี่อยู่กับแฟน คืนนี้พี่โทรหาได้มั๊ย เลิกกับแฟนแล้ว  หมายความว่าจะกลับมางั้นหรอ หมายความว่าฉันเป็นตัวสำรองงั้นหรอ

แล้ววันนั้นตลอดทั้งวันฉันก็ไม่มีสมาธิเลย แล้วก็ไม่ได้เล่าให้ไข่มุกฟังด้วย เพราะคนไข้เยอะมาก

ตอนเย็น หลังจากอาบน้ำ กินข้าวแล้วฉันออกมาเดินเล่นแถวหน้าบ้าน เรื่องเมื่อตอนกลางวันยังทำให้ฉันรุ้สึกแปลกๆ อยู่ หรืออีกอย่างก็คือรอโทรศัพท์พี่เขาอยู่นั่นแหละ

                                                                                          ยังไม่จบเลยค่า...